یک من واقعی

 

 

 

 

آدم هایی هستند که در زندگی آنچنان مشغول خودشان اند که فرصت برای هیچ چیز دیگری را ندارند
فرصت اینکه بخواهند ادای چیزی را در بیاورند که نیستند ، که نمیتوانند باشند فرصت اینکه رفتارشان آنطوری باشد که دیگران آنرا بیشتر پسند میکنند ، فرصت اینکه وقت شان را پای چیزی هدر دهند که دوست اش ندارند کلیشه نیستند ، بلد نیستند که باشند ، اصلا یاد نگرفته اند آنچنان مشغول خود و دنیای خودشان اند که مسخره شدن ها ، تیکه های بزرگ و کوچکی که بهشان انداخته میشود ، قضاوت هایی که میکنندشان ، حرف های پشت سری که میخورند را هیچوقت نه میشنوند و نه میبینند ! این آدم ها از خودشان راحت راضی می شوند ، خودشان را قبول دارند ، وقتی که میخواهند کاری را انجام دهند ، یا وقتی که دارند کاری را انجام میدهند منتظر تایید کسی نیستند ،

آدم هایی هستند که در زندگی آنچنان مشغول خودشان اند که فرصت برای هیچ چیز دیگری را ندارند
فرصت اینکه بخواهند ادای چیزی را در بیاورند که نیستند ، که نمیتوانند باشند فرصت اینکه رفتارشان آنطوری باشد که دیگران آنرا بیشتر پسند میکنند ، فرصت اینکه وقت شان را پای چیزی هدر دهند که دوست اش ندارند کلیشه نیستند ، بلد نیستند که باشند ، اصلا یاد نگرفته اند آنچنان مشغول خود و دنیای خودشان اند که مسخره شدن ها ، تیکه های بزرگ و کوچکی که بهشان انداخته میشود ، قضاوت هایی که میکنندشان ، حرف های پشت سری که میخورند را هیچوقت نه میشنوند و نه میبینند ! این آدم ها از خودشان راحت راضی می شوند ، خودشان را قبول دارند ، وقتی که میخواهند کاری را انجام دهند ، یا وقتی که دارند کاری را انجام میدهند منتظر تایید کسی نیستند ، چون اینها به خودشان ایمان و اعتقاد دارند میدانند که اگر آن روز ، آن کار را انجام ندهند تا آخرین روز عمرشان حسرت به دل میمانند و شاید روزی در یکی از عصر های پنجاه سالگی شان همانطور که روی کاناپه ی وسط حال لم داده اند ، لب هایشان را روی هم فشار دهند و گاز کوچکی بگیرند و در دلشان بگویند حیف ، حیف ، کاش آن روز آن کار را میکردم ، حیف . این آدم ها برای دیگران زندگی نمیکنند ، از چیزی که اهل اش نیستند پر حرفی نمیکنند برای خودشان اند ، خودشان را با شرایط عوض نمیکنند ، مثل همانجایی که هوس میکنی در یک روز بارانی با یک آستین کوتاه و بدون چتر بیرون بروی و همانطور که دست هایت را توی جیب ات انداخته ای آنطور قدم بزنی که انگار داری در خیابان های شانزِلیزه قدم بر میداری همانقدر که مردم فکر میکنند تو دیوانه ای ، تو آزادی ، تو مال خودت هستی ، تو ازآن دیگران نیستی خود سانسور نیستی ! این آدم ها طوری زندگی میکنند که خودشان طراحی اش را کرده بودند نه آنطوری که دیگران خواستند یادشان بدهند و همینطور میشود که بیشتر لذت میبرند ، زیبایی های بیشتری را میبینند بیشتر لبخند خرج این زندگی میکنند ، و بیشتر زندگی میکنند خیلی بیشتر چون خودشانند ، خود خودشان