چرا عمر بن خطاب لعن می شود؟

 

دوستی تعریف می کرد که در یکی از شهرهای کشور، روز کشته شدن عمر را جشن می گیرند و حسابی خوش می گذرانند.

حتی برخی خوشحال هستند که ابولولو که در منابع به عنوان قاتل عمر یاد می شود، اهل ایران است.

از دلایل این امر می توان به تلاش عمر در سقیفه بنی ساعده برای به حکومت رساندن ابوبکر و خارج ساختن حکومت به حق از دست امام علی علیه السلام اشاره کرد.

یکی دیگر از این دلایل، توجه نکردن به وصیت پیامبر و قضیه قلم و دوات است که پیامبر درخواست کرد، اما به آن توجهی نشد و نسبت هذیان به شخص ایشان داده شد، در حالی که خود جناب عمر از طریق وصیت به جانشینی و خلافت رسید.

رجوع به منابع تاریخی

در دوران خلافت عمر منابع تاریخی از حضور پررنگ امام در این دوران یاد می کند و همکاری امام با خلیفه در حکومت اسلامی بسیار فراوان بوده است.

امام که سیاستهای عمر را در  تأسیس یک حکومت عادل و زاهد مشاهده می کند با او همراه می شود، همان طور که با دیگر خلیفه های پیش از خود در حد توان همکاری می کرد.

دلیل عمده این امر، وحدت مسلمانان و امت اسلامی است و در نتیجه از هر گونه جدایی و تفرقه اجتناب می فرمود.

جایگاه امام در دوران عمر

عمر در آن دوران بیاناتی دارد که نشان دهنده جایگاه والای امام در حکومت او دارد از جمله:

ای اباالحسن! در میان مردمی که تو در بینشان نباشی، باقی نمی مانم. (ابن عساکر،ترجمه علی بن ابیطالب(از تاریخ مدینه دمشق)به تحقیق محمودی،ج۳،ص۵۳)

 

 

 

دوستی تعریف می کرد که در یکی از شهرهای کشور، روز کشته شدن عمر را جشن می گیرند و حسابی خوش می گذرانند.

حتی برخی خوشحال هستند که ابولولو که در منابع به عنوان قاتل عمر یاد می شود، اهل ایران است.

از دلایل این امر می توان به تلاش عمر در سقیفه بنی ساعده برای به حکومت رساندن ابوبکر و خارج ساختن حکومت به حق از دست امام علی علیه السلام اشاره کرد.

یکی دیگر از این دلایل، توجه نکردن به وصیت پیامبر و قضیه قلم و دوات است که پیامبر درخواست کرد، اما به آن توجهی نشد و نسبت هذیان به شخص ایشان داده شد، در حالی که خود جناب عمر از طریق وصیت به جانشینی و خلافت رسید.

رجوع به منابع تاریخی

در دوران خلافت عمر منابع تاریخی از حضور پررنگ امام در این دوران یاد می کند و همکاری امام با خلیفه در حکومت اسلامی بسیار فراوان بوده است.

امام که سیاستهای عمر را در  تأسیس یک حکومت عادل و زاهد مشاهده می کند با او همراه می شود، همان طور که با دیگر خلیفه های پیش از خود در حد توان همکاری می کرد.

دلیل عمده این امر، وحدت مسلمانان و امت اسلامی است و در نتیجه از هر گونه جدایی و تفرقه اجتناب می فرمود.

جایگاه امام در دوران عمر

عمر در آن دوران بیاناتی دارد که نشان دهنده جایگاه والای امام در حکومت او دارد از جمله:

ای اباالحسن! در میان مردمی که تو در بینشان نباشی، باقی نمی مانم. (ابن عساکر،ترجمه علی بن ابیطالب(از تاریخ مدینه دمشق)به تحقیق محمودی،ج۳،ص۵۳)

در صورتی که علی حاضر باشد هیچکس نباید در مسجد فتوا بدهد. (ابن ابی الحدید،ج۱،ص۶)

تا آخرین گفته ای که به عمر منسوب است و در آن به گفته ابن جوزی از معضلی که علی برای حل آن حضور نداشته باشد به خدا پناه می برد. (ابن الجوزی، المصباح المعنی،ص ۳۵۹)

و علاوه بر این بیانات عمر، امام را به هنگام خروج از مدینه، به عنوان جانشین خود منصوب می کند.

به هنگام توزیع خمس غنائم مدائن، به کارگیری تقویم ویژه مسلمانان از مشورت آن حضرت بهره می برد.

اندوه امام در ترور عمر

امام به هنگام کشته شدن عمر، اندوهگین شد و بیش از همه فراغ وی و خلأ ناشی از عدم وجودش را در آن مرحله پیچیده درک می کرد.

امام عمر را چنین توصیف می کند:

کجیها را راست کرد و بیماریها را به صلاح درآورد، فتنه را پشت سر انداخت و سنت را برپا ساخت.(نهج البلاغه، خطبه ۲۲۸، ص۲۶۲)

عمر را در حال طواف بر گرد کعبه دیدم، پیراهنی را به تن داشت که بیست و یک وصله پوست بر آن بود.

امام در ترور او، با اینکه او مهم ترین نقش را در عدم بیعت با ایشان ایفا کرد و بعد آن دستور حمله به خانه ایشان برای بیعت گرفتن داد و سبب سقط فرزند امام و در نهایت شهادت همسرش شد، غمگین گشت.

طوفان خطر در راه است

علی علیه السلام نگران رویدادهای غیر منتظره ای بود که آینده با خود به همراه داشت و از چارچوب توطئه خارج نمی شد و دولت اسلام را در برابر طوفان خطر قرار می داد.

در نتیجه این نگرانی و از همگسیختگی جامعه اسلامی بود که امام وارد شورای شش نفره ای شد که می دانست هیچگاه به نفع او نخواهد بود.

و بعد از این بود که امام و برخی از صحابه خانه نشین شدند و گوشه نشینی را پیشه کردند.

بنابراین می توان گفت ۲۵ سال خانه نشینی درباره شخص امام بر اساس منابع تاریخی صحیح نمی باشد و امام هیچگاه نسبت به جامعه اسلامی آنجا که توان نفوذ و حضور داشته بی تفاوت نبوده و در دوران عثمان، آن هم به دلیل اموی شدن حکومت، حق حضور نداشت.

متاسفانه باید گفت به دلیل آنکه کمتر به منابع تاریخی رجوع و گاهی شاید بر اساس احساس با مسائل برخورد می شود، دشمنی ها و لعن و نفرین ها گسترش می یابد در حالی که در آن دوران هیچکس بیشتر از علی علیه السلام نسبت به حق از دست رفته خود آگاهی نداشت و باید توجه کرد ولایتمداری ما نباید دچار افراط و یا تفریط شود و بر سیره امام منطبق باشد.

درست است که حق امام گرفته شد و رسالت الهی از مسیر اصلی خود خارج شد اما باید با نگاه امام به این جریانات توجه کرد و هدف امام که همان وحدت جامعه اسلامی و در مسیر درست قرار گرفتن آن بر اساس سیره نبوی است ، مدنظر قرار گیرد.