داستانی آموزنده

 

روزی دو مرد جوان نزد استادی امدند واز او پرسیدند: فاصله  بین دچار

  مشکل شدن تا راه حل یافتن برای حل مشکل چقدر است؟استاد اندکی
 تامل کرد وگفت: فاصله مشکل یک فرد وراه نجات او از آن مشکل برای
  هر شخصی به اندازه فاصله زانوی او تا زمین است.
  آن دو مرد جوان گیج وآشفته رفتند وبیرون مدرسه به بحث وجدل
 پرداختند.اولی گفت:منظور استاد معرفت این بوده است که باید به جای
 روی زمین نشستن از جابرخاست وشخصا برای مشکل راه حلی پیدا
کرد.با یک جا نشستن وزانوی غم بغل گرفتن هیچ مشکلی حل نمیشود.

 

 

 

روزی دو مرد جوان نزد استادی امدند واز او پرسیدند: فاصله  بین دچار

  مشکل شدن تا راه حل یافتن برای حل مشکل چقدر است؟استاد اندکی
 تامل کرد وگفت: فاصله مشکل یک فرد وراه نجات او از آن مشکل برای
  هر شخصی به اندازه فاصله زانوی او تا زمین است.
  آن دو مرد جوان گیج وآشفته رفتند وبیرون مدرسه به بحث وجدل
 پرداختند.اولی گفت:منظور استاد معرفت این بوده است که باید به جای
 روی زمین نشستن از جابرخاست وشخصا برای مشکل راه حلی پیدا
کرد.با یک جا نشستن وزانوی غم بغل گرفتن هیچ مشکلی حل نمیشود.
دومی کمی فکر کرد وگفت:اما اندرزهای پیران معرفت معمولا بار معنایی
 عمیق تری دارند وبه این راحتی قابل بیان نیستند.انچه تو میگویی
هزاران سال است که بر زبان همه جاریست همه آنرا میدانند.
استاد  منظور دیگری داشت.

 آن دو تصمیم گرفتند نزد استاد باز گردند وازخود او معنای جمله اش را
 بپرسنداستادبا دیدن مجدد دو جوان لبخندی زد وگفت: وقتی انسان دچار
 مشکل میشود باید ابتدا خود رابه نقطه صفر برساند.نقطه صفر وقتی
  است که انسان مقابل کائنات وخالق هستی زانو میزند واز او مدد می جوید.
 بعد از این نقطه صفراست که فرد میتواند به پا خیزد وبا اعتماد به 
 همراهی کائنات دست به عمل بزند.بدون این اعتماد وتوکل برای هیچ
  مشکلی راه حل پیدانخواهد شد.
باز هم می گویم فاصله بین مشکلی که انسان دارد با راه چاره او فاصله بین زانوی او وزمینی است که بر آن ایستاده است.